Pierwsze i miejmy nadzieję ostatnie wieści z Mauretanii

Nawakszut, Mauretania, 24 marca 2014
Jestem z siebie dumny! Bez GPS'a (dziś został wysłany z Gualchos w Hiszpanii do Polski) i żadnych map udało mi się trafić do pensjonatów/oberży (tak się to tu nazywa), w których nocowałem w zeszłym roku. W Nawazibu trochę się pokręciliśmy, ale w ponad milionowym Nawakszucie trafiliśmy praktycznie bezbłędnie. Auberge Menata w stolicy Mauretanii (gdzie znajdujemy się obecnie) to bardzo przyjemne miejsce. Miła obsługa, znośne warunki, niedrogo i... Po raz pierwszy od kilku dni możemy podziwiać drzewa nie będące krzakami i mające ponad 5 m wysokości! Wniosek? Sahara powoli się kończy. I dobrze! Bo ile można patrzeć na monotonny krajobraz i trąbić na wielbłądy??? Element ludzki również wskazuje na bliskość Czarnej Afryki. Połowa (niestety ta biedniejsza) populacji Mauretanii to ludność czarnoskóra. Drugą połowę stanowią Maurowie z arabskimi korzeniami o jaśniejszej (czasem prawie białej) karnacji. Myślę, że Mauretania to wspaniała furtka do subsaharyjskiej Afryki. W niektórych dzielnicach Nawakszutu klimat jest iście marokański - dookoła Arabowie, restauracje serwujące marokańskie jedzenie i typowo arabskie kawiarnie. Wystarczy jednak przejechać taksówką (Skodilak odpoczywa, a taksówki są tu śmiesznie tanie) kilka przecznic, a znajdziemy się w okolicy zamieszkałej praktycznie wyłącznie przez Murzynów, gdzie z głośników płynie senegalska muzyka, a przypominające szopy restauracje oferują czebu-dżin, jassę i inne afrykańskie potrawy. Także dla każdego coś miłego... No może nie dla miłośników trunków, bo alkohol jest tu zabroniony (nie można wwozić żadnych jego ilości) i serwują go jedynie bardzo drogie, wielogwiazdkowe hotele nie mieszczące się w naszym budżecie. Ale nic to. Wielbłądy wytrzymują bez picia to i my wytrzymamy... Nasz hiszpański zapas dawno się skończył. Na pocieszenie dodam, że jak wszystko dobrze pójdzie, to jutro wieczorem będziemy się delektować pyszną senegalską Gazelą (lokalne piwo).

A teraz tradycyjnie czas na reminiscencje... Krótko po tym jak skończyłem pisać ostatniego posta dojechaliśmy do granicy Maroka. Kolejka była ogromna i prawie się nie przesuwała. Najgorsze, że kilka samochodów, korzystając z nieobecności kierowców w oczekujących autach, wjechało przed nie, za nic mając panujące w kolejkach zasady. Przez pierwszą godzinę prawie się nie poruszyliśmy, więc uciąłem sobie drzemkę za kierownicą. Pamiętam tylko, że 2 lub 3 razy Emil budził mnie, abym podjechał kilka metrów do przodu. Momentalnie zapadałem w dalszy sen. Po jakimś czasie odprawa jakby przyspieszyła i w końcu nadeszła kolej Skodilaka. Zanim przejechaliśmy granice musiałem zgłosić się z odpowiednimi dokumentami (dowód rejestracyjny, tymczasowy dowód rejestracyjny na terenie Maroka, paszport itp.) do odprawy celnej, aby udowodnić, że z Maroka wyjeżdża ten sam Skodilak, który do nie go wjechał. Miły starszy pan celnik, dopytywał się o flaszkę wódki dla niego (jak dowiedział się, że jestem z Poski), ale nie był zły, gdy powiedziałem, że nasz zapas się skończył. Mimo wszystko kazał podnieść maskę i sprawdził numer karoserii. Po zapewnieniu, że nie przewozimy żadnej broni, narkotyków i alkoholu, otrzymaliśmy pieczątki i mogliśmy ruszyć w dalszą drogę. Droga ta to chyba najdziwniejszy etap naszej całej eskapady. 6 km ziemi niczyjej pomiędzy Marokiem a Mauretanią to nie lada atrakcja dla podróżników. Nazwa oddaje stan rzeczy. Nie ma tam drogi, nikt nie strzeże prawa, a teren jest miejscami zaminowany! Żółtodzioby nie mają się jednak czego bać. Lokalni „przewodnicy” proponują pilotowanie swoim samochodem przez te bezdroża i pomoc przy załatwianiu wszelkich formalności za jedyne 10 EUR. Jak się czytelnik może domyślać, my za żółtodziobów się nie uważamy i przewodnikom grzecznie podziękowaliśmy. Postanowiliśmy sami pokonać ziemię niczyją. Nie było łatwo – miny nie stanowiły raczej zagrożenia, gdyż poruszaliśmy się po wcześniej wyjeżdżonych śladach. Problemem był przejazd bez zawieszenia się na jakiejś skale bądź kamieniu. Żaden przewodnik sprawy by nam nie ułatwił, ponieważ wszyscy (w końcu nie byliśmy tam sami) równo się trudzili. Ciężko powiedzieć ile dokładnie zajął nam sam przejazd, ale trwał około pół godziny (łącznie z przerwą na zdjęcia). Kiedy Skodilak poczuł pod kołami mauretański asfalt poszło już z górki. Było trochę formalności, ale wszystko załatwiliśmy bez opłacenia „przewodników”. Być może nie udało by się to bez pomocy pewnego Belga jadącego motorem do Burkina Faso. Mój francuski (o ile coś takiego istnieje) nie pozwoliłby mi na poprawne wypełnienie deklaracji celnej dla Skodilaka. Z pomocą kolegi z Beneluksu poszło bardzo sprawnie. Wykupienie ubezpieczenia samochodowego (o które później nikt się nie pytał) okazało się dziecinnie proste. Ciekawostką jest to, że Skodilak dostał swoją własną pieczątkę z wpisanym ręcznie słowem „Skoda” do mojego paszportu. Później tylko 5 funtów (najmniejszy banknot pod ręką) łapówki dla ostatniego celnika i witamy w Mauretanii! Podsumowując – na granicę dojechaliśmy o 11:00 rano, a do Mauretanii wjechaliśmy o 18:00. Było to chyba „najdłuższe”” przejście graniczne w mojej historii, ale najważniejsze jest to, że odbyło się ono bez problemów. Pozwolę sobie teraz na małą dygresję dotyczącą przekraczania granic w Afryce (i pewnie innych krajach tzw. trzeciego świata). Niech czytelnik potraktuje ją jako poradę. Po pierwsze – na każdym przejściu granicznym napotkamy mnóstwo osób oferujących nam swoją pomoc (za opłatą oczywiście). Możemy z niej skorzystać, ale w większości przypadków jest ona zupełnie zbędna. Pomocnicy mają jednak swoje sposoby aby nas skusić... Po pierwsze, mówią, że bez nich sobie nie poradzimy – trochę wiary w siebie i sprawa załatwiona. Po drugie, udają profesjonalistów pokazując nam swoje wizytówki itp. Po trzecie (z tego typu przewodnika skorzystaliśmy nieświadomie po zjechaniu z promu w Tangerze) podchodzą do nas i proszą o dokumenty, na podstawie których wypełniają różne papiery (w naszym przypadku była to deklaracja celna), a następnie proszą o bakszysz (zapłatę). Aby tego uniknąć wystarczy trzymać się jednej zasady – rozmawiać tylko z oficjelami w mundurach lub legitymującymi się odpowiednimi dokumentami (jak na przykład policja antynarkotykowa w Gambii, którą w zeszłym roku wziąłem na początku za taksówkarzy). Jeśli ktoś do tej grupy nie należy możemy go śmiało zignorować – nic nam za to nie grozi. To jest pierwszy etap. Nie ostatni. Oficjele w rzeczonych krajach również lubią pieniążki i chętnie o nie proszą. Tu również zasada jest prosta – każda oficjalna zapłata to oficjalny papier (najlepiej z kwotą, o którą jesteśmy proszeni). Jeśli nie ma papieru oznacza to, że właśnie daliśmy łapówkę. W naszym przypadku raz daliśmy 10 EUR w paszporcie przy odbieraniu mauretańskiej deklaracji celnej (tylko dla auta). Nie mam pojęcia czy była to oficjalna opłata (dostałem papier bez żadnej kwoty), ale wszyscy dawali podobne sumy w różnych walutach, więc nie chciałem się buntować. Za drugim razem (na samym końcu) daliśmy typową łapówkę (5 funtów) ostatniemu celnikowi, który sprawdzał już podstemplowane paszporty. Zrobiliśmy to dlatego, gdyż w każdej chwili pan celnik mógł kazać zjechać nam na bok i zażądać przeszukania samochodu, co opóźniłoby nas o kilka godzin. Myślę że 5 funtów to słuszna cena za szybki przejazd. Wiem oczywiście, że korupcja jest zła i nie powinno jej w ogóle być, jednak rozumiem też, że nie jestem w stanie sam zmienić obyczajów panujących w tej części świata. Nie warto w imię zasad denerwować panów pograniczników i tym samym przysparzać sobie kłopotów. Czytelnik może się ze mną zgodzić lub nie, jednak prawda jest taka, że korupcja w Afryce była, jest i pewnie długo jeszcze będzie. Jeśli miejscowi to akceptują (a nie mają innego wyjścia) nieliczni obcokrajowcy tego niestety nie zmienią. Jedyne pocieszenie jest takie, że stawki są dla nas raczej bardzo niskie.

A teraz wróćmy do naszej trasy. Ku memu zaskoczeniu drogi w Mauretanii okazały się (przynajmniej na razie) stosunkowo dobre. Dziury (nawet całkiem duże) zdarzają się, ale nie są zbyt częste. Na większości odcinków można śmiało jechać 120-130 km/h. Nie mam pojęcia jakie są tu limity prędkości, ale wydaje się, że nie ma to znaczenia, ponieważ policji z suszarkami nie zauważyliśmy nigdzie (miła odmiana po dwóch mandatach z Maroka). Nie oznacza to jednak, że policji nie ma. Wręcz przeciwnie – jest jej pełno w różnych odsłonach. Podczas częstych obowiązkowych zatrzymań na posterunkach doliczyliśmy się przynajmniej 4 rodzajów służb – policji, żandarmerii, celników i GCSR (czy jakoś tak), których nazywamy GI Jo. Część z nich puszczała nas bez sprawdzania dokumentów, część prosiła nas do swoich budek, aby spisać dane z paszportów, a nieliczni pytali o dokumenty samochodu (o obowiązkowe prawo jazdy międzynarodowe ani ubezpieczenie nie pytał mnie jak na razie nikt). Aby przyspieszyć kontrole skserowaliśmy dwudziestokrotnie swoje paszporty w Nawazibu i rozdawaliśmy ich kopie mundurowym. Myślę, że na odcinku 450 km z Nawazibu do Nawakszutu oszczędziliśmy dzięki temu jakieś półtorej godziny potrzebne łącznie na spisanie naszych danych. Nie muszę chyba dodawać, że wszystkie zatrzymania przebiegały w bardzo miłej atmosferze z uśmiechami na twarzach i uściskami dłoni włącznie. Trudno dziwić się tym kontrolom, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż w ościennych krajach (Algieria, Mali) za niestrzeżoną (bo jak?) pustynną granicą nie jest do końca spokojnie, a i w samej Mauretanii dochodziło do napaści na podróżnych (w tym obcokrajowców).

Całe szczęście Mauretania już prawie za nami. Wizy w paszportach wbite, a Senegalski klimat na wyciągnięcie dłoni. Dziś załatwiliśmy formalności, zrobiliśmy małe zakupy składające się głównie z chińskich szali noszonych tu przez wszystkich, koszulek piłkarskich i flag kraju, a także ze świeżych filetów (pół kilo za 5 zł) morskiej ryby przypominającej papugę, które zjemy na kolacje. Jutro z samego rana ruszamy w kierunku Senegalu. Do granicy mamy od 220 do 300 km w zależności od opcji którą wybierzemy. Tymczasem!

 Ziemia niczyja...

 

 Mauretańskei widoki.

 

Przepustki do Senegalu.

 

Zaległości sprzed granicy.

Około 100 km od Mauretanii, Maroko, 22 marca 2014

Chyba najciekawszą i najlepszą rzeczą podczas podróży jest poznawanie ludzi. Zarówno miejscowych, którzy pozwalają nam bliżej poznać lokalne obyczaje i kulturę, jak i podróżników i „rezydentów” urzędujących gdzieś daleko od swoich rodzimych krajów. W podróży bez sztywnego harmonogramu wspaniałe jest to, że można zatrzymać się gdzie się chce i na dowolny czas. W Dakhli – ostatnim dużym marokańskim mieście przed granicą mieliśmy zostać dwie noce, a zostaliśmy trzy. Głownie za sprawą poznanych tam osób. Jak już wcześniej pisałem, na kempingu oddalonym ok 10km od centrum miasta poznaliśmy Kubę i Lynsey, a także paru innych ich znajomych i razem leniwie spędzaliśmy czas. Kuba i Lynsey akurat powoli szykowali się do opuszczania swojej zimowej oazy. Spędzili tu pięć miesięcy i też czas im w drogę. Kuba wylatuje na Wyspy Kanaryjskie uczyć tam windsurfingu, a Lynsey po raz pierwszy od dwóch lat wraca do Stanów. Miło poznać przyjazne dusze na krańcu świata i fajnie byłoby spędzić jeszcze trochę czasu razem, ale komu w drogę temu czas. Naszą bazę opuściliśmy około 6:00 rano i właśnie mija czwarta godzina odkąd wyruszyliśmy. Jesteśmy w pełni przygotowani do przekroczenia granicy. Mamy 10l wody, pełen bak i kanister benzyny i jedzenie (część jeszcze z Polski). Jedynym naszym problemem jest brak klimatyzacji – przestała działać 3 dni temu i nie chce się naprawić ;) Podjęliśmy wczoraj pewne próby w tym kierunku, ale po dwóch godzinach oględzin mechanik w Dakhli powiedział, że nic nie może zrobić... A jak nie ma rozwiązania, to nie ma problemu. Proszę się nie obawiać – nie ugotujemy się. O 6:00 rano na zewnątrz było ciemno, wietrznie, a temperatura wynosiła 10 stopni, także bardziej potrzebowaliśmy grzania niż klimy. W dzień temperatura wzrasta, ale raczej nie przekracza 27 stopni. Wszystko za sprawą oceanu, wzdłuż którego cały czas się przemieszczamy. A pustynia? Powoli zaczyna nam się nudzić. Krajobraz zmienia się nieznacznie – czasem jest więcej skał i pagórków, czasem jest zupełnie płasko, a gdzieniegdzie pojawiają się większe wydmy. Niestety widoki nie przypominają pustyni z pocztówek i książek dla dzieci. Morza piasku tu nie uświadczysz. Dodatkowo, wszędzie rosną małe pustynne krzaczki, także pustynne życie widać gołym okiem. Mimo braku opadów tutejsza roślinność radzi sobie całkiem nieźle. Pobiera ona parę wodną osiadającą na nich gdy temperatura powietrza mocno spada i później magazynuje ją w przystosowanych do tego łodygach. Nad ranem te małe krzaczki wyglądają jak jakieś ukwiały z morskiego dna.

Po przekroczeniu granicy najpewniej udamy się do leżącego nieopodal Nawazibu, gdzie nocowałem w zeszłym roku. Pewnie dalibyśmy dojechać do stolicy kraju – Nawakszutu, ale nie ma to większego sensu, ponieważ w niedzielę i tak nie załatwimy wiz do Senegalu. Lepiej odpocząć i kolejnego dnia spokojnie pojechać dalej. Z ciekawostek, dziś przy wyjeździe z półwyspu Dakhla zauważyliśmy drogowskaz – Dakar – 1400km. Jakby to była Europa to bylibyśmy tam jeszcze dziś wieczorem, a jako że jest to Afryka, dojedziemy tam we wtorek albo środę. Podróż trwa dłużej niż zaplanowaliśmy, ale najważniejsze, że cały czas przemieszczamy się na południe, czyli coraz bliżej celu.

 

Jazda z przygodami a Maroko już za nami.

Nie do końca, ponieważ oficjalnie jesteśmy jeszcze na terenie Maroka... Czas nadrobić zaległości.

El-Ajun, Sahara Zachodnia (Maroko) 18.03.2014
Oficjalnie jesteśmy jeszcze w Maroku lecz krajobraz zmienił się bardzo odkąd Skodilak zjechał na Czarny Ląd. Nie ma już zielonej trawy, pasących się krów i rwących potoków. Nie ma tylu samochodów, a odległości pomiędzy większymi miastami wynoszą teraz ponad 300km. Witamy na największej pustyni na świecie. Bez obaw. To nie taka straszna pustynia jak w pięknej powieści Sienkiewicza. Nocujemy w całkiem przyzwoitym i niedrogim hotelu Mekka, dookoła nas rozciąga się około dwustutysięczne miasto z dobrą zupą (innych potraw jeszcze nie mieliśmy okazji spróbować) i przyjaznymi ludźmi. Dziś zdecydowanie skierowaliśmy się w stronę Gambii pokonując 715 km z Taty do El-Ajun.

Tym razem, jak i w poprzednie 2 dni jazda poszła gładko. 3 dni wstecz nie było niestety tak kolorowo. Zaraz jak poczyniłem ostatni wpis, okazało się, że zostaniemy unieruchomieni nawet 3 dni! I to w dużej mierze z własnej winy... W sobotę rano w Oualidii Skodilak zaczął się krztusić i nie odpalał. Po krótkim zastanowieniu doszliśmy do wniosku, że być może (o zgrozo!) poprzedniego wieczora dolaliśmy ok 8 l diesla do napełnionego do połowy baku Skodilaka. Znaczy – nie my, tylko pan tę stację obsługujący. Nasza wina polegała na tym, że stanęliśmy pod złym dystrybutorem, a facet po prostu zapytał za ile i nalał, nie nie upewniając się (co wcześniej zawsze następowało) jaki rodzaj paliwa potrzebujemy. Najgorsze, że przejechaliśmy jeszcze około kilometra na tej miksturze robiąc małe zakupy i niczego nieświadomi zaparkowaliśmy auto na parkingu przy hotelu. Dopiero rano zdaliśmy sobie sprawę, że Skodilak jes zatruty, a na zatrucie potrzebny jest doktor. Szczęście w nieszczęściu polegało na tym, że otwarty warsztat znaleźliśmy jakieś 300-400 m od naszego parkingu. Przy użyciu języka migowego i podstawowych francusko – międzynarodowych zwrotów (problem, auto, diesel, motor itp.) wyjaśniliśmy mechanikowi przyczyny naszej wizyty. Razem z nami dopchał Skodilaka do swojego warsztatu i po wstępnych oględzinach stwierdził, że musimy poczekać do poniedziałku. Nie byliśmy w dobrej pozycji do negocjacji, jako że mechanicy z nas raczej kiepscy... I tak cieszyliśmy się, że udało nam się go znaleźć. O cenie nie chciał rozmawiać, ale powiedział że nie będzie to dużo. Oj pomyślałem sobie – nie mamy pojęcia, jak długo mogą potrwać tu 2 dni (może przedłużą się w 4?) i czy ta mała kwota, nie przerodzi się w pokaźną sumę. Różne historie się słyszy o mechanikach nie tylko w Maroku, jednak nie było innej opcji – zaryzykowaliśmy. Przedłużyliśmy pobyt w hotelu, Emil poszedł grać w piłkę, a ja zostałem porządkować zdjęcia. Po meczu (piłka nożna zna wszystkie języki) mieliśmy już nowych znajomych, którzy zaprosili nas do siebie na marokańską herbatę, a później na mecz hiszpańskiej ligi do miejscowej kawiarni. Kawiarnia typowo marokańska – sami mężczyźni popijający mocną zieloną herbatę lub kawę (obecnie przyrządzaną głównie w ekspresach ciśnieniowych, czyli całkiem moderną), a w powietrzu opary papierosowego dymu i delikatny zapach haszyszu. Nie obejrzeliśmy całego meczu, tylko po zabraniu z hotelu butelki bezcłowego, andorskiego ginu udaliśmy się ponownie do domu naszych znajomych – Hamzy i Usamy, dokąd przyszedł jeszcze jeden ich znajomy i sącząc trunek czekaliśmy na Tajin (narodową potrawę marokańską) przygotowywany przez mamę Hamzy. Tajin dotarł do nas kiedy butelka była już całkiem pusta... Wraz z nim pojawiły się jeszcze 2 lub 3 głodne osoby i razem opróżniliśmy gliniane naczynie, w którym danie zostało przygotowane.

Do hotelu wróciliśmy po 1:00 w nocy najedzeni i w dobrych nastrojach. W niedzielę o 10:00 rano zgodnie z nową umową podeszliśmy do naszego mechanika i odebraliśmy Skodilaka. Trudno mi powiedzieć, czy musielibyśmy czekać do poniedziałku, jak wynikało z wstępnej jego wypowiedzi, bo jeszcze w sobotę popołudniu zauważyliśmy, że Skodilak porusza się o własnych siłach, czyli mniej więcej jest zdrowy. Korzystając z okazji ustaliliśmy cenę (ok 60 EUR) nie targując się wcale, ponieważ nie była to zbyt wygórowana kwota za naszą dużą nieuwagę. Po odebraniu auta z uśmiechami na twarzach pożegnaliśmy się z mechanikiem i jego pomocnikiem i zrobiliśmy sobie z nimi wspólne zdjęcie.

Kolejnym celem naszej afrykańskiej eskapady miało być górskie miasteczko Tata, położone w górach Antyatlasu, oddalone od Oualidii o około 700 km. Nie udało nam się tam dotrzeć tego samego dnia, ponieważ droga w dużej mierze wiodła przez góry i była kręta. Największą atrakcją przejazdu okazały się kozy z „małpim genem”, a przynajmniej tak sądzimy ponieważ normalne kozy nie chodzą po drzewach! Te natomiast wspinały się nawet na 2 m w górę i spokojnie skubały zielone liście. Jako, że nie chcieliśmy przejeżdżać przez góry w nocy, postanowiliśmy przenocować po raz pierwszy w namiocie i przygotować posiłek na naszej kuchence elektrycznej. Zatrzymaliśmy się w jeden z wiosek i w kawiarni francusko-migowym językiem zapytaliśmy się, czy możemy rozbić namiot przy zabudowaniach i czy jest bezpiecznie. Na oba pytania otrzymaliśmy odpowiedzi twierdzące i rozbiliśmy obozowisko. Na kolację była podsmażana hiszpańska kiełbasa z polskim czosnkiem, do której dodaliśmy cieciorkę z puszki i sos pomidorowy. Było pyszne. Przyjemnie zjeść sobie danie przygotowane pod gołym niebem w świetle księżyca w pełni.

Następnego dnia, po przejechaniu około 130 km dotarliśmy do Taty. Tam postanowiliśmy zatrzymać się na noc i ewentualnie zwiedzić okolicę. Szybko poznany miejscowy przewodnik Isam zabrał się z nami kilkanaście km od Taty i pokazał nam naskalne ryciny sprzed 7000 lat. Później korzystaliśmy z „uroków” naszego hotelu za 4 EUR od osoby, w którym warunki były dość spartańskie - poszycia brudne i nie prane chyba kilka miesięcy, kibelek „na Małysza” i prysznic w jednym na korytarzu, ale za to wiele rekompensowało darmowe WiFi. Wieczorem Isam znów zabrał się z nami i pokazał nam pustynną równinę pośród gór przy której znajdowały się wejścia do okolicznych jaskiń. Wszystko to podziwialiśmy w świetle ogromnego księżyca. Po tej krótkiej wycieczcie postawiliśmy samochód pod apteką czynną 24h i udaliśmy się na spoczynek.

We wtorek czyli dziś dojechaliśmy do El-Ajun, a jutro ruszamy dalej na południe, jakieś 600 km do Dakhli.


Gdzieś na trasie, Sahara Zachodnia (Maroko), 19 marca 2014.

Jest 25 stopni ciepła, a my przejechaliśmy już 450 przez pustynię. Widoki dość monotonne, w większości piaszczysto – skalista równina pokryta dość regularnie drobnymi krzaczkami. Pokazujący się od czasu do czasu po prawej stronie Atlantyk umila nam jazdę. Po pierwsze – przyjemnie na niego spojrzeć, po drugie – to dzięki niemu mamy tu 25, a nie 40 stopni. Jako, że na postojach nie mam zbytnio czasu pisać cokolwiek, od dziś postanowiłem nadrabiać straty w Skodilaku. Mogę się w końcu skupić na opisie bieżących spraw i tego, o czym wcześniej nie wspomniałem.

Zacznijmy od warunków drogowych. W Maroku prowadzi nam się całkiem dobrze. Potrzebowaliśmy jednego dnia, aby się oswoić i poznać metody działania drogówki i żandarmerii. Oswajanie się kosztowało nas około 100-złotowy mandat za prędkość przed bramkami na autostradzie i dość poważne zatrzymanie za zdecydowanie poważniejsze przewinienie. Nie znając lokalnych obyczajów wyprzedzałem 2 auta na ciągłej linii tuż przed posterunkiem żandarmerii. Po sprawdzeniu dokumentów i wysłuchaniu naszej historii żandarm z uśmiechem puścił nas dalej. Tym razem odbyło się bez mandatu. W ciągu kolejnych dni byliśmy zatrzymywani przez policję i żandarmerię wielokrotnie, jednak już nie w charakterze podejrzanych o łamanie przepisów drogowych. Częste, niekiedy prowizoryczne posterunki policji i różnych innych służb towarzyszą nam praktycznie od zjechania z promu i będziemy je napotykać już do końca naszej trasy. W Maroku policjanci są generalnie bardzo przyjaźnie nastawieni do turystów i nie próbują wynajdować problemów. Często zatrzymują nas, tylko po to, aby zamienić z nami parę słów (większości przypadków zawsze znajduje się choć jeden policjant mówiący po angielsku). Po wysłuchaniu naszej historii życzą nam szerokiej drogi, niekiedy nie sprawdzając nawet dokumentów. Pewnego razu policjant zatrzymał nas od niechcenia tylko po to, aby ostrzec nas przed ustawionym w pobliżu radarem. Im przemieszczamy się bardziej na południe tym posterunków więcej, a kontrole dokładniejsze. Terytorium na którym się znajdujemy to wg władz w Rabacie integralna część Maroka, a wg ONZ – terytorium sporne, na którym 30 lat temu toczyły się walki.. Dodatkowo Sahara Zachodnia to ogromna strefa wolnocłowa dla Maroka, więc dużą ilość policji i wojskowych można zrozumieć... Hehe, dokładnie w momencie, jak skończyłem pisać poprzednie zdanie zostaliśmy zatrzymani przez policję ukrytą z radarem za tablicą reklamową i musieliśmy zapłacić drugi mandat :( Przekroczyliśmy prędkość na prostej drodze na pustyni o 22 km/h. Chyba nie stwarzaliśmy wielkiego zagrożenia.

Dakhla, Sahara Zachodnia (Maroko), 20 marca 2014
Ostatni dzień relaksu w Maroku przed przejazdem do Mauretanii. Nocujemy w przyjemnym kempingu na ogromnym półwyspie, na którym znajduje się ostatnie duże marokańskie miasto przed granicą. Na kempingu napotkaliśmy pierwszego Polaka podczas naszej eskapady. Kuba spod Białegostoku jest tu już od października, jak widać można spędzać zimę daleko od chłodu. Dziś postanowiliśmy spędzić dzień razem z nim i jego dziewczyną – Lyndsey ze Stanów. Dzień zaczęliśmy od kanapek z wczorajszej pysznej ryby (którą sami w nocy usmażyliśmy), aby później wziąć prysznic w lokalnych gorących źródłach i obejrzeć wyczyny kitesurferów biorących udział w zawodach pucharu świata. Jest tu zatem dość ciekawie:)

Skodilakiem do Afryki - I relacja

Rabat, Maroko, 14.03.2014
Leżymy sobie z Emilem na karimatach delektując się cieniem padającym na nas z cmentarnego muru i przylegających do niego drzew. Przed nami nasz skąpany słońcem Skodilak, długie gliniane mury i ładna, rudobrązowa twierdza z dawnych czasów. Czysty relaks. Nie do końca wyspani, ale najedzeni i szczęśliwi czekamy tu, aż biurokraci z mauretańskiej ambasady wbiją swoje islamskie wizy do naszych chrześcijańskich paszportów. Planowo ma to nastąpić za około półtorej godziny, ale jak będzie naprawdę, tego nie wie nikt. Witamy w Afryce, gdzie nic do końca nie jest pewne, ale za to wszystko jest możliwe! Afrykański klimat poczuliśmy już wczoraj po południu, kiedy to fizycznie znajdowaliśmy się jeszcze na ojczystym kontynencie. Po raz pierwszy poczuliśmy Afrykę, kiedy to leniwe i zdające się niczym nie przejmować małpy, spoglądały na nas z politowaniem na szczycie gibraltarskiej skały. Ze szczytu tego ujrzeliśmy nasz cel, czyli pokryte mgłą zarysy Czarnego Kontynentu. Kolejne odczucie zbliżającej się Afryki związane było już ściśle z czynnikiem ludzkim. Dojeżdżając do portu w Algeciras – naszej furtki do Afryki zorientowałem się, że możemy spóźnić się na prom. Mieliśmy co prawda jeszcze całe 45 minut, lecz po przeczytaniu informacji na bilecie, okazało się, że powinniśmy zgłosić się po karty pokładowe na 90 minut przed odpłynięciem. I co teraz? Jako, że Hiszpania to przedmurze Afryki, poczucie czasu jest w tym kraju nieco bardziej płynne niż w innych europejskich krajach. Obsługa portu wpuściła nas bez problemu, a za nami przyjechało jeszcze wiele, głównie marokańskich samochodów. Żeby było ciekawiej, nasze spóźnienie tylko nam pomogło. My przybyliśmy o 45 minut za późno, a prom odpłynął z półtorej godzinnym opóźnieniem. Czekaliśmy zatem tylko 2h 15m, zamiast 3h. A 45 min było dla nas kluczowe. Gdybyśmy wiedzieli wcześniej, że musimy być z 90-cio minutowym wyprzedzeniem w porcie, z pewnością odpuścilibyśmy sobie przejażdżkę kolejką linową na szczyt gibraltarskiej skały. A tak – i wilk syty i owca cała. To tyle tytułem wstępu...

Mija szósty dzień odkąd ruszyliśmy z Poznania. Pokonaliśmy już ponad 3500 km i odwiedziliśmy 8 krajów (wliczając w to Polskę, Andorę i Gibraltar). I dopiero teraz mam chwilę wolnego czasu, aby uzupełnić blogowe zapiski. Zatem od początku...

Wyruszyliśmy z pięknego osiedla Bartodzieje w pięknym mieście nad Brdą w piękny, ciepły i słoneczny dzień kobiet 2014. Jako, że nie należy porywać się z motyką na słońce, rzeczonego ósmego marca pokonaliśmy ledwo 160 km i zatrzymaliśmy się w Poznaniu. Tam, ugoszczeni przez znajomych (wielkie pozdro dla Magdy i Różiego) zapakowaliśmy kilka starych komputerów, przenocowaliśmy i o 6:00 rano wyruszyliśmy w dalszą właściwą trasę. Przejechaliśmy około 1700 km przez Polskę, Niemcy, Szwajcarię do Grenoble – stolicy Alp, leżącej na terenie Francji. Do Grenoble przybyliśmy około 1:30 w nocy. Bylibyśmy tam około 2h wcześniej jednak kilkukilometrowy „Stau” (korek), w okolicy Karlsruhe spowodowany kraksą i robotami drogowymi uniemożliwił nam szybką jazdę. Wcześniej nasz Skodilak radził sobie całkiem zacnie rozpędzając się do około 170 km/h (co w Niemczech jest dozwolone!).

W Grenoble zrobiliśmy sobie przerwę u znajomych - Mathiasa i Dyli i pozostaliśmy w tym ciekawym (leżącym w górskiej niecce, a jednocześnie najbardziej „płaskim” mieście we Francji), do 6:00 rano dnia kolejnego. W międzyczasie pospacerowaliśmy po stolicy alp, zdobyliśmy tamtejszą Bastylię, na której urządziliśmy sobie piknik i odkryliśmy płatne miejsce parkingowe, na którym nikt nie sprawdza biletów (dziękujemy za tą informację pani z kwiaciarni:).

Kolejny dzień (11.03.2014) był jak na razie najdłuższy jeśli chodzi o jazdę. Na krótki nocleg w samochodzie na stacji benzynowej zatrzymaliśmy się dopiero w głębi Hiszpanii o 3:00, czyli po 21h jazdy. Wszystko trwało tak długo ponieważ wybraliśmy nie najkrótszą trasę. Na początku zawieźliśmy Dylę z Grenoble do Tuluzy, a stamtąd zamiast zjechać w stronę wybrzeża, postanowiliśmy pokonać Pireneje, czyli przejechać przez Andorę. Było warto. Trasa niesamowita – w najwyższym jej punkcie znajdowaliśmy się ponad 2000 m n. p. m. Dookoła leżał śnieg a na górskich stokach śmigali narciarze i snowboardziści. W Andorze zatankowaliśmy bak do pełna (benzyna za 1,25 EUR) i zakupiliśmy nieco napojów w bezcłowym sklepie. Troszkę dla nas i troszkę dla naszych kolejnych gospodarzy, czyli Mie i Henrika – Duńczyków, znajomych Emila, mieszkających na co dzień w urokliwej wiosce Gualchos w Andaluzji. Udało nam się do nich dojechać około 11:00, 12 marca. W Gualchol mieliśmy do dyspozycji cały dom letniskowy z wszelkimi jego wygodami (TV, DVD, Playstation 2, zabawki dla dzieci, taras, itp.), z których jednak nie mieliśmy czasu skorzystać. Muszę też wspomnieć o niesamowicie smacznym jedzeniu (krewetki, łosoś, pasta z awokado, szynka serrano i wiele innych), którym poczęstowali nas nasi gospodarze. Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy i kolejnego dnia (13.03.2014) o 8:00 wyruszyliśmy w naszą ostatnią trasę po Europie. Na początek skierowaliśmy się w stronę Gibraltaru. W miejscowości granicznej – La Linea zostawiliśmy Skodilaka na parkingu i piechotą przekroczyliśmy granicę z tą angielską enklawą. Wzbudzaliśmy tam ogólne zainteresowanie autochtonów i przyjezdnych, gdyż cały czas wędrowaliśmy z 10-cio litrowym kanistrem. Na kolejkę linową wpuszczono nas dopiero, gdy wyjaśniliśmy, że kanister jest pusty i nie mamy zamiaru niczego podpalać :) Facet obsługujący kolejkę miał z nas niezły ubaw. Ostatecznie benzyna nie była aż tak tania, i nie po drodze było nam na stację (do najbliższej musielibyśmy się cofać) dlatego do Hiszpanii wróciliśmy z pustym kanistrem.

O promie już napisałem, dlatego tylko opiszę samą procedurę zjazdu z niego. Kiedy szczęśliwi postawiliśmy pierwsze kroki (albo zostawiliśmy pierwsze ślady) na afrykańskiej ziemi, okazało się, że nie mamy pieczątek w paszporcie. Należało je zdobyć jeszcze na promie, jednak tej informacji nie posiadaliśmy. Nic wielkiego się nie stało, ostatecznie je zdobyliśmy, ale straciliśmy na to ponad godzinę. Gdy przeszliśmy już wszelkie odprawy i kontrole było już całkiem ciemno. Mimo wszystko postanowiliśmy pojechać do Rabatu (stolicy) aby zdążyć załatwić wizy do Mauretanii przed weekendem. Udało się! W Rabacie byliśmy około północy, dość szybko znaleźliśmy tani hotel (12 EUR/2os) i strzeżony, podziemny parking. W piątek z samego rana udaliśmy się do ambasady mauretańskiej i popołudniu byliśmy już szczęśliwymi posiadaczami wiz.

　

Oualidia, Maroko 15.03.2014
Spaliśmy w nocy chyba 11 godzin. W końcu! Postanowiliśmy sobie zrobić małą przerwę w eskapadzie w stolicy marokańskich ostryg :) Już wieczorem mieliśmy okazję spróbować kilku rodzajów surowych morskich mięczaków. Niektóre nawet się ruszały! Były pyszne ale i drogie. No ale cóż – trochę luksusu nie zaszkodzi. Teraz mija 11:00 i zastanawiamy się co dalej. Nie chcemy dziś przejeżdżać wielu kilometrów. Może podjedziemy trochę na południe, zatrzymamy się na nocleg, a w dalszą trasę ruszymy dnia kolejnego z samego rana. Mam nadzieję, że znajdę dziś internet, żeby opublikować trochę zdjęć i wpis, który właśnie poczyniłem :) Udało się jak widać:)

Link do zdjęć z wyprawy. Opisy wkrótce.